Czytam pierwszy raz – nie rozumiem. Czytam drugi raz – rozumiem, ale nie wszystko. Czytam więc i trzeci raz i wreszcie zrozumiałam. Jedna osoba, ta sama osoba z resztą, w trzech różnych komentarzach, usilnie próbuje wmówić mi – czytelniczce, że spektakl ten nie jest warty mojej uwagi. Najpierw pretensje do dziennikarzy, że nie pokusili się o recenzję (w Siedlcach w ogóle jest redagowanych za mało recenzji książek (szkoda, bo kocham!) czy wydarzeń kulturalnych). Potem, jak już jakaś jest, to nowe pretensje, bo jest, bo ktoś napisał i napisał dobrze. Syndrom wiecznego malkontenta? Mniejsza. Na spektaklu byłam. Miałam przyjemność, wspólnie z koleżankami "po fachu", uczestniczyć w próbie generalnej z publicznością na dzień przed premierą. Nie będę długo rozwijała swojej myśli, bo nie o to chodzi. Spektakl dobry, aktorzy i ich dobór, zwłaszcza pan Obłoza, re-we-la-cja. Młoda pani Jabłczyńska, która dotychczas kojarzyła mi się dotychczas z Fasolkami i przeróżnymi serialami TV i do której obecności w spektaklu z racji powyższej podchodziłam nie chętnie, pokazała, że w teatrze też potrafi się odnaleźć i przekonująco zagrać – poprawna dykcja, mimika twarzy, naprawdę pomimo wcześniejszego uprzedzenia podobała mi się w roli gombrowiczowskiej Izabeli. Sama główna postać, postać Iwony, choć mówi niewiele, robi duże wrażenie. Scena balu – wielki plus. Scena uśmiercenia Iwony – chapeau bas. Jeszcze prywatnie dodam pozdrowienia dla Grześka K. z obsady spektaklu (było nieźle, brawo), którego kiedyś miałam okazję uczyć.

Myślę, że zobaczyć spektakl co najmniej można, ja dodałabym, że trzeba, bo to coś nowego w repertuarze teatru. Wówczas samemu można spróbować sobie wyrobić opinie na jego temat. Myślę też, z racji skrzywienia zawodowego, że to dobry wybór zwłaszcza dla młodych ludzi w wieku LO czy wyżej, którzy z Gombrowiczem i jego działami i tak w niedalekiej przyszłości się spotkają albo już po trochu spotkali. Z resztą prawie wszystkie pozycje od Gombrowicza przeczytać warto, niechaj książki nie leżą tylko na półkach, sięgnijmy po tego wspaniałego autora, polecam, większość z nich czyta się przysłowiowym jednym tchem. Ja właśnie po raz kolejny na warsztat wzięłam "Trans-Atlantyk" – cudowny język, z autorów współczesnych rzadko ktoś jeszcze tak pisze, a szkoda.