Napiszę wprost: o co chodzi z tą autoryzacją?? Że teraz 4 minuty materiału i autoryzacja… I to nie wywiad/rozmowa, no zwykłe wypowiedzi do tekstu ciągłego…

Tak też było przedwczoraj. Po rozmowie, uściśnięciu ręki, kiedy już pożegnałam się z tym owalnym dyrektorskim gabinetem, chyba cukiernicą, brązowym krzesłem, nawet z sekretariatem… słyszę za swoimi plecami: „To pani redaktor, kiedy mam spodziewać się tekstu do autoryzacji na SPIN?”(nie dam sobie głowy uciąć, ale dyrektor chyba chciał także autoryzacji nagrania do radia). No i mnie trafiło. A co mnie trafiło? Kilka rzeczy.

1. Sam zwrot „tekst do autoryzacji”. Jaki tekst? Ten co go napiszę? A nigdy w życiu go nie oddam. Nie ma nakazu, przykazu i sugestii nawet, że powinnam dawać do autoryzacji cały tekst. Ja w ogóle twierdzę, że ten co daje i zabiera (no bo naturalne, że odebrać go musi) to się w piekle poniewiera. No i przede wszystkim siedzi zbyt blisko tego, o którym w tekście. Rozmówca może zażądać autoryzacji dosłownie cytowanych wypowiedzi. No a ja? Fakt. Zabronić mu tego nie mogę. Tutaj mam jednak nadzieję, że dyrektorowi chodziło o wypowiedzi…

2. Przecież każde słowo, które przedwczoraj padło do materiału nagrałam na dyktafon (takie tam urządzenie)… To na zdrowy rozsądek po co ta autoryzacja? Przecież jak włożę dyrektorowi w usta słowa, które nie padły to są na takie kwiatki rozwiązania prawne. Nie mówię tu o błędnych informacjach, które nie są celowe i za które się przeprasza, poprawia a głowę posypuje popiołem. Zdarzają się każdemu i za każde jest tak samo głupio.

3. Autoryzacja dotyczy tylko dosłownie cytowanej wypowiedzi. Zatem rozmówca powinien obawiać się tego co jest napisane poza nią… I teraz albo dyrektorze rozmawiał pan z osobą o wybujałej wyobraźni albo z dziennikarzem. A do mnie pan powiedział wyraźnie „pani redaktor”.

No i to mnie tak trafiło, że jak kilka godzin później usłyszałam od rzecznika miasta pytanie o pytania jakie chcę zadać prezydentowi (że napisałam w mailu zbyt ogólnie tematy choć do tej pory tak ogólnie wystarczyło) to nie wytrzymałam. I jeszcze wysyłać pytania do rozmowy, która ma się odbyć w przyszłym tygodniu? Szczyt szczytów po prostu! To po co ja w ogóle mam iść do prezydenta? Jaką ja mam pewność, że prezydent jest zorientowany w sprawach miasta skoro nawet tego nie dane mi będzie sprawdzić. I tak sobie pomyślałam, że prezydent się zmienia… Dyrektor chce 5 zdań autoryzacji to i prezydent może, a że prezydent jest prezydentem to może przed rozmową. Tak się zdenerwowałam, że piątkową dyskusję z rzecznikiem prowadziłam mailami. Na szczęście konsensus osiągnięty. I to na szczęście ja nie zrozumiałam…

Oboje doszliśmy do wniosku, że przesyłanie prezydentowi pytań do rozmowy na przyszły tydzień nie będzie nigdy miało miejsca. A rzecznik by też nawet nie śmiał i w ogóle mu to do głowy nie przyszło. Wyjaśnił mi, że po prostu napisałam zbyt ogólnie, tzn. zakres tematów jest zbyt ogólny a prezydent chce konkretów. To znaczy temat „zwiększenie ilości punktów sprzedaży alkoholu” miał zbyt ogólny zakres. Tego zrozumieć nie mogłam, ale na szczęście nie musiałam przesyłać pytań. Rzecznik by też absolutnie nie śmiał tak ingerować w wolność mediów, więc dopytał tylko (no akurat tego nie nagrałam na dyktafon): czyli, że zapyta pani na przykład pana prezydenta jakie jest zdanie pana prezydenta na temat zwiększenia ilości punktów sprzedaży alkoholu?… – No też – powiedziałam, potem to do mnie dotarło a potem dreszcz przeszedł mi po plecach… Mówię Wam drodzy koledzy… idzie nowe.

I żeby to wszystko jakoś podsumować. Bo kurcze, ja generalnie wyznaję zasadę, że trzeba myśleć co się mówi a nie mówić co się myśli a już na pewno jak jest się osobą publiczną.  
I to bez różnicy
czy w Siedlcach
czy w stolicy.