Najlepsza trójka. Fot. AB

Tuż po godz. 11 w Pałacu Ogińskich przy ul. Konarskiego rozpoczęło się I Siedleckie Dyktando, którego organizatorami byli Szkoła Podstawowa nr 4 i Uniwersytet Przyrodniczo – Humanistyczny. Frekwencja jednak nie dopisała. Z 80 zaproszonych osób do klasówki przystąpiło zaledwie 37.

Tytuł Mistrza Ortografii 2011 otrzymała Maria Pawełkiewicz, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 6 w Siedlcach. Drugie miejsce zajął Daniel Wiszniewski, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 10 w Siedlcach, Trzecie miejsce należało do Mariusza Dobijańskiego, mazowieckiego wicekuratora oświaty.

Komentarz:

Antoni Raczyński: To dyktando było łatwe. Dla polonistów, ale dla mnie, dla osoby z umysłem technicznym było trudne. Ja od razu mówiłem, że zajmę trzecie miejsce… od końca (śmiech). Ale wie pani jaki ja miałem pomysł? Tam gdzie wiedziałem pisałem wyraźnie a tam gdzie nie wiedziałem jak coś napisać pisałem nieczytelnie (śmiech). Mam nadzieję, że to mi pomoże. Sam pomysł uważam za świetny. Coś takiego trzeba robić częściej. Za młodu ludzie, którzy teraz są w moim wieku pisali listy a teraz? No kto to widział, żeby jakiś chłopak pisał list? Dlatego to bardzo bobra inicjatywa.

Leszek Gadomski: W skali od 1 do 10? Powiedziałbym, że poziom był na 6 maksymalnie 7. Ciężko nie było, ale miałem problem z „wte i wewte”. I jeszcze nazwa odznaki nastręczyła pewne trudności. Czy będzie pierwsza trójka? Powiem, że na to raczej bym nie liczył, ale nie ma też chyba największego wstydu (śmiech) choć też specjalnie zadowolony nie jestem. Inicjatywa świetna. Gratuluję pomysłu.

TEKST DYKTANDA:

Na stronie WWW Złotoryi, miasta powiatowego w województwie legnickim, podano wiadomość o tym, że po
wiosennych roztopach w lokalnej rzece Kaczawie ukazało się miejsce zawierające okruch złota.
Wieść ta rozniosła się chyżo po okolicy i zewsząd zaczęli napływać ludzie ogarnięci gorączką złota tak jak
ongiś na amerykańskiej Alasce.

Wkrótce nad malowniczą, złotodajną Kaczawą, obrośniętą dwuipółletnimi krzewami, zgromadzili się ludzie, wśród których wyróżniał się tubalnych głosem i wysokim wzrostem góral z Żywiecczyzny, z przypiętą do kurtki Górską Odznaką Turystyczną.
Nadjechał samochód marki Polonez, z którego wysiadło pięcioro (jak się okazało) studentów, rozmawiających głośno, pół żartem, pół serio. Jeden ze studentów był z Warszawy, gdzie mieszkał na Alejach Jerozolimskich. Jego kolega, który dopiero co powrócił z zagranicy, mieszkał na stałe w Łodzi przy al. Tadeusza Kościuszki 61, jego dziewczyna zaś pomieszkiwała razem z nim. Był to zatem dla niej niby – mąż. Cały czas kręciła się bezmyślnie wte i wewte, nie wiedziała co ma zrobić, by dobrać się do złotodajnego miejsca.
Miała na sobie białonakrapianą tunikę, dżinsy oraz sportowe półbuty. Dwoje pozostałych młodych ludzi, którzy wysiedli z poloneza, wyglądało oryginalnie z balejażem na włosach, nieczesanych zresztą od dawna.
Górnik z Żywiecczyzny odezwał się do swojego kompana, wskazując na nich:
– Spójrz, co za ludzie! Jeden wygląda jak nicpoń, a drugi jak półdiablę.
Na to kompan odparł:
– Masz rację! Skąd się tacy biorą!
Po paru godzinach usilnej krzątaniny zebrani dysponowali małymi okruchami złota. Wyprawa po złoto nie była zupełnie nieudana.
– A teraz zapraszam wszystkich do hotelu Bachus, na ulicę Bitwy pod Płowcami na zasłużony odpoczynek. Cośkolwiek zjemy i pogadamy – rzekł do zebranych góral z Żywiecczyzny.
Wszyscy spojrzeli nań z aprobatą i udali się pod wskazany adres.
– Wypadałoby się trochę ogarnąć przed pójściem na kolację – powiedział mąż, nie –
mąż do swojej dziewczyny.
– Oczywiście – odpowiedziała zgodnie. – Muszę zmyć z siebie to plugastwo, którym przesiąkłam nad rzeką – dodała.
Zimny wieczór otoczył ich zewsząd. Ciemnoróżowe niebo od zachodzącego słońca było poprzecinane granatowo – szarymi smugami chmur. Można było spodziewać się burzy.
Podążali do hotelu, z którego dochodziła do nich muzyka disco w tonacji D – dur.
Góral spojrzał na zegarek marki Omega. Zbliżała się godzina 19.30.
Nazajutrz dowiedzieli się, że wiadomość o złocie w Kaczawie była niewybredną, primaaprilisową kaczką dziennikarską. Nie do końca zresztą, bo jednak coś ze złota w
rzeczce znaleźli, wszak to rzeczka w Złotoryi. Oprócz tego poczuli smak przygody, a to też jest uczucie na wagę złota.