Mariusz Orzełowski podczas otwarcia Sceny Teatralnej CKiS w grudniu ubiegłego roku. Fot. AB

Z Mariuszem Orzełowskim, dyrektorem CKiS w Siedlcach o jego pomysłach na teatr, spacerowiczach, nazwie i zastępcy rozmawiała Beata Głozak.

Jak minął pierwszy tydzień pracy na stanowisku dyrektora?
Rewelacja!!! Spokój, cisza… kawka… od czasu do czasu ktoś mnie odwiedzi…, zero stresu…

Tak? A nie wygląda Pan na osobę, która sobie siedzi.
Wyglądam źle?

Wygląda Pan na takiego, który mało śpi. Został Pan dyrektorem CKiS 16 lutego. Jak wyglądała pierwsza rozmowa z pracownikami? Przyszedł Pan i powiedział: „Witam. Jestem Mariusz Orzełowski. Nie będę pobłażliwy. Jak komuś się to nie podoba może odejść już teraz”?
Pracownicy o tym, że będę dyrektorem wiedzieli wcześniej. To są artyści, technicy, pracownicy biurowi, którzy ze mną współpracowali wiele lat wcześniej. Do 2006 roku znali mnie tylko jako artystę, osobę tworząca kulturę. Przez cztery ostatnie lata pracy w urzędzie miasta, widzieli co robiłem, kim byłem i czego się nauczyłem. Jednakże, w ostatnich czterech latach, w biurze, bywałem u nich rzadko.

Czyli poznaliście się z obu stron.
Na tyle, że wszyscy wiedzieli, że jestem osobą, która nie popuści, że będę w każdej sytuacji stawiał poprzeczkę wysoko. Taką mam osobowość i tego nauczył mnie między innymi prezydent Kudelski.

To jak wyglądało to pierwsze spotkanie?
Przede wszystkim nie powiedziałem tak jak pani zacytowała. Wstępnie powiedziałem co chcę i powiedziałem, że będę to wdrażał w życie. Nie boję się iść pod prąd, i że pod nikogo się nie będę w tej firmie ustawiał.

Jakie były pierwsze decyzje dyrektorskie?
Po pierwsze są zawsze rozmowy. W tej chwili jestem po kilku trudnych i poważnych spotkaniach. Jedno z nich  miałem w przedostatni poniedziałek z kadrą kierowniczą. Chcę uporządkować przede wszystkim strukturę organizacyjną. Praca w urzędzie miasta połączyła we mnie artystę… z realistą, administratorem, biurokratą, formalistą. Myślę, że to doświadczenie urzędnicze tutaj się mocno przyda. Artyści tutaj są fenomenalni jednakże przyda się też i szczypta dyscypliny organizacyjnej.

Co musi Pan tutaj uporządkować?
Nie chcę, ale i nie mogę o tym mówić. To tajemnica naszej firmy.

W związku z remontem, większymi wymaganiami zatrudni Pan nowe osoby?
Przeciwnie. Chce dociążyć pracowników, bo nie chcę zatrudniać na umowę zlecenie szatniarza.  Wolę zatrudniać artystów, a nie szatniarzy. Nie potrzebuję tutaj spacerowiczów.

Spacerowicz to ten co udaje, że pracuje?
Artystów widzimy na scenie, akustyków i dźwiękowców w pewien sposób też. To setki godzin prób, ćwiczeń, zajęć. Pozostała grupa pracowników to księgowość, administracja, promocja, technicy, inspicjenci, organizatorzy edukacji kulturalnej. Uważam, że jeżeli ten obszar się dobrze zagospodaruje, to firma będzie funkcjonowała perfekcyjnie. Tutaj są prawdziwe wyzwania dla dyrektora. Pod pierzynką kultury najłatwiej jest się przykryć. Ja potrzebuję pracowników, którzy wykonają dobrze swoje zadanie, są w stanie określić godziny jakie temu zadaniu poświęcą. Jest tyle wydarzeń artystycznych rano, w południe i po południu, że każdy ma co robić i powinien mieć znakomicie ułożony czas swojej pracy. Będę naprawdę dobrze płacił i wynagradzał tym, którzy będą dobrze pracować. Dla tych, którzy będą robić minimum będzie wynagrodzenie zasadnicze a jeśli ich praca nie będzie mi się podobała to nie muszą ze mną pracować.

Powiedział Pan wcześniej o nowej strukturze. Jak to „nowe” ma wyglądać w takim skrócie?
Przede wszystkim instytucja zostanie podzielona na nowe działy: artystyczny, promocji i organizacji widowni, dział realizacji imprez a także dział administracyjno – gospodarczy, dział finansowo – kadrowy a także Biuro CKiS.

Powstanie dział promocji i organizacji imprez to znaczy, że macie nadzieję na szerszą niż do tej pory reklamę?
Dział promocji i organizacji widowni będzie tak naprawdę niczym innym jak promocją i sprzedażą naszych działań.

Siedlce wychodzą poza Siedlce.
Tak naprawdę to funkcjonuje od zawsze. Ale, nie wypracowano jeszcze modelu jak dobrze i kto to ma robić, żeby sprzedawać własne produkty. To nie chodzi, żeby wysyłać nasze zespoły na konkursy i festiwale, ale, żeby one gościły na deskach teatralnych i estradach całej Polski, Europy i zawsze miały pełną publiczność. Niejednokrotnie nasze zespoły pracują nad produktem artystycznym kilka miesięcy, potem jest jeden koncert dla siedleckiej publiczności i stop, nikt dalej tego nie wypromował i nie sprzedał. A to nie tylko problem sprzedaży, ale również ciekawego produktu artystycznego.

To oczywiste, że w swojej działalności postawicie na teatr. Pytanie jak to zrobicie?
A mamy dużo czasu? Przede wszystkim to ma być szeroko rozumiany teatr a żeby coś było z nim związane nie musi mieć „teatru” w nazwie. W ogóle powstanie zespół do spraw teatru ze swoimi profilami. Kilka z nich już znamy, czyli Teatr ES jako teatr muzyczno-poetycki studencki i młodzieżowy, Teatr Tańca Caro Dance jako teatr tańca, teatr impresaryjny a Chór Miasta Siedlce będzie wypełniał przestrzeń teatru operowego i operetkowego.

A czego nie znamy?
Nowością będzie Teatr imienia Jacka Woszczerowicza  jako teatr klasyczno – dramatyczny, a  także Orkiestra Teatru Miasta Siedlce  – na bazie Orkiestry Teatru ES, z podstawą kwintetu smyczkowego, z wykorzystaniem, taką mam nadzieję, muzyków dętych siedleckiej orkiestry garnizonowej, jako mała filharmonia i musical.

Czy to nie są zbyt duże wymagania, ambicje?
Nie. Chcę powiedzieć jedno: stawiam w szczególności na artystów siedleckich. My musimy wytworzyć sobie taką grupę artystyczną, że będziemy w stanie wystawić wszystko.

To są plany na przyszłość. Jakie zmiany wprowadzane teraz przez Pana odczujemy my, klienci instytucji w najbliższym czasie?
Od artystów będę wymagał wyników artystycznych, zaś od pozostałych dyscypliny, dyscypliny i jeszcze raz dyscypliny. Chciałbym, aby zmieniło się postrzeganie tego miejsca przez siedlczan. Niech każdy pracujący, występujący czy wchodzący tutaj czuje się wyjątkowo. A tak szczegółowo? Teatr impresaryjny będzie w konkretne dni tygodnia. Premiery i wybitne spektakle również.  Weekendy zostaną wypełnione działaniami naszych zespołów i chciałbym wprowadzić stałe koncerty cykliczne. Zacznijmy od małych kroków. Już wprowadziłem dyżur portiera do godz. 23., tak żeby w budynku przy ulicy Świrskiego 31.  można było długo pracować.

Jest też sprawa z punktu widzenia siedlczan chyba najważniejsza: bilety. Będzie nas w ogóle stać na CKiS? Bo teraz niekoniecznie.
Właśnie o tym chciałem powiedzieć. Musi być burza mózgów w dziale promocji i organizacji widowni, z działem finansowo – księgowym i artystycznym, bo nie wyobrażam sobie, żeby nie było różnicy w cenie biletów. Wyraźne zniżki powinny być dla studentów, młodzieży a dla dzieci ceny biletów powinny być symbolicznie. Chcę wprowadzić bilety i karnety rodzinne na cały miesiąc działań.

Kto będzie dyrektorem kiedy Pan znerwicowany będzie musiał odpocząć?
Nie chce zdradzać nazwisk osób.

Waldemar Koperkiewicz?
Mogę powiedzieć tylko tyle, że jest w rankingu. To musi być osoba, która ma szacunek, charyzmę, która spojrzy i wie, że coś jest nie tak. I przede wszystkim chce harować!!!, a nie pieścić swój tytuł.

Ale nie musi być artystą?
Nie musi…

Czyli kiedy?
Najpóźniej do 20 marca.

Będzie Centrum Kultury i Sztuki imienia Andrzeja Meżeryckiego?
Jest wiele propozycji. Wiem, że nawet rada programowa wystąpiła z wnioskiem do byłego dyrektora Jaroszyńskiego, żeby z kolei ten wystąpił do prezydenta żeby nazwać Centrum Kultury i Sztuki Scenę Teatralną imienia Andrzeja Meżeryckiego. Muszę to przedyskutować.

Ma Pan pomysł na inną nazwę?
Mam inny pomysł na uczczenie pamięci Andrzeja. Niech jego pamięć w nas żyje, a nie będzie tylko bryłą architektoniczną.

Czyli?
Po pierwsze Festiwal Teatrów Dziecięcych i Młodzieżowych SREBRNA MASKA rozszerzę o nazwę jego imienia. Po drugie chciałbym zapoczątkować nową ideę. Chciałbym, aby twórcy pracujący w CKiS, corocznie przyznawali Nagrodę Honorową imienia Andrzeja Meżeryckiego (Paszport Andrzeja Meżeryckiego) dla najlepiej zapowiadającego się siedleckiego artysty do 25 roku życia. Trzeba „zarażać” pasją tworzenia i organizacji życia kulturalnego w naszym mieście nowe pokolenia. Niech „walczą” o taki paszport, niech będą kreatywni i zawsze silni w swoich pasjach. Tak jak był Andrzej.

A nazwa?
Na razie pozostanie Centrum Kultury i Sztuki – Scena Teatralna Miasta Siedlce. W niedalekiej przyszłości –  Teatr Miasta Siedlce.

Kiedy będzie można rozliczyć Pana z pierwszych decyzji?
Wszyscy postawili mi poprzeczkę wysoko. Nie jestem cudotwórcą. Dajcie mi pierwsze 3 miesiące – 100 dni. Muszę poznać firmę „dogłębnie”, poukładać tutaj to, co według mnie nie było i nie jest poukładane. Wtedy zacznę myśleć nad kreacją artystyczną CKiS…i po owocach NAS poznacie.

Rozumiem, że wszystko będzie dopasowane do wizji dyrektora…
Nie. Broń Panie Boże. Ja nie jestem dyktatorem.