Moja pierwsza myśl była bardzo entuzjastyczna. To znaczy byłam jak najbardziej za, ale kiedy zaczęłam się nad tym głębiej zastanawiać, moje podejście do tego uległo zmianie. Parytet to narzucenie komuś gotowego rozwiązania.

A wydaje mi się, że to jednak powinno wypłynąć od konkretnej  kobiety. Z jej własnej inicjatywy wewnętrznej, z przekonań. Bo przecież wiadomo, że ciężko jest powiązać pracę z domem. Aczkolwiek jeśli parytet wejdzie w życie to kobiety na pewno spełnią swoją rolę. Są silne, zdecydowane i lubią wyzwania. Więc dla niech to na pewno nie będzie trudne.  
Oczywiście nie zgadzałam się i nadal nie zgadzam ze stwierdzeniem, że parytet jest dla kobiet upokarzający. Pomysł wziął się przecież z tego, że tych kobiet w polityce jest naprawdę bardzo mało. Sama kiedy wchodzę na różne spotkania, debaty czy sale obrad, szukam wzrokiem innych pań. Niestety, najczęściej bezskutecznie.
I chciałabym, bez względu na to, czy parytety będą czy nie, aby kobiety bardziej uaktywniły się w polityce. Bardzo zachęcam, bo głos kobiet jest bardzo ważny, często inny niż mężczyzn a przez to wartościowy.
Poza tym, kobieta w polityce nieco łagodzi obyczaje, więc jeśli nie chcemy w niej wulgarności to mamy możliwość to osiągnąć.